Salar de Uyuni, Potosí & Sucre

Onze tour richting Salar de Uyuni begon al vroeg: om kwart over 7 werden we door een busje opgehaald bij ons hostel. San Pedro ligt heel dicht bij de grens met Bolivia, waar we na een half uurtje al aankwamen. Het blijft gek om zo lang te moeten wachten, met z'n allen in de rij voor de douane. In Europa rijd je overal zo door, maar hier wordt ieder persoon (en meestal ook al zijn bagage) uitvoerig gecheckt. De grap is dat je dan het land (Chili) pas uit bent, zo'n honderd meter verder is de grens van het andere land (Bolivia) waar het hele feestje weer opnieuw begint. Na de grensovergang wachtte ons wel en heerlijk ontbijtje, dus dat maakte veel goed. Na het ontbijt werden al onze spullen op het dak van de jeep gebonden en konden we vertrekken. We zaten in een groepje met 4 leuke meiden, waarvan er eentje én heel goed spaans, én heel goed engels sprak (wat erg handig was aangezien onze chauffeur alleen maar Spaans  en redelijk binnensmonds praatte). 

De eerste dag hebben we ontzettend veel mooie meren gezien: Laguna Blanca, Laguna Verde en als hoogtepunt Laguna Colorada. Dit laatste meer heeft allerlei verschillende kleuren door de algen die erin leven en er waren hier heeeel veel flamingo's aan het chillen, wat natuurlijk ook top was. Verder hebben we deze dag nog geisers gezien en in de thermale baden gezwommen. Ook gingen we naar 'Desierto de Dali', een soort woestijn met vreemde rotsblokken waar Dali naar het schijnt veel van zijn inspiratie heeft opgedaan (het zag er heel surrealistisch uit, dus dit geloofden we op zich wel haha). We waren inmiddels flink geklommen, en zouden overnachten in een dorpje rond de 4 km hoogte. Omdat we ons lichaam totaal geen tijd hadden gegeven om aan de hoogte te wennen (weer eigenwijs) en in 2 en halve dag van zeeniveau naar 4 km waren gestegen, hadden we allebei toch wel een beetje last van hoogteziekte. Slapen ging heeel moeilijk, maar na een lekker pancake-ontbijtje de volgende ochtend en wat coca-thee (coca-bladeren schijnen te helpen tegen de hoogte) konden we er weer tegenaan. 

De tweede dag begon met supermooie rode rotsformaties, echt een soort maanlandschap. Aapje Jordi heeft nog en goeie rots beklommen (ik was hem opeens kwijt), leuk voor de foto maar wel een beetje eng haha. Vervolgens gingen we naar Canyon de Inca, een hele diepe kloof. Normaal heb ik geen last van hoogtevrees, maar met nergens relingen of ook maar iets om vast te houden op het rotsplatform ging ik half glijdend op m'n billen verder. Het uitzicht was wel echt top!:) Na nog een tussenstop in een klein dorpje waar ze zelfgebrouwen bier van quinoa verkochten (smaakt niet heel anders dan normaal bier), was het weer tijd voor onze volgende slaapplaats. Omdat dit hostel op de rand van de zoutvlakte stond was vrijwel alles gemaakt van zout: de muren, de tafels, de vloer, de stoelen en ons bed. Zodra we onze kamer inkwamen was het natuurlijk meteen aan de muur likken (achterdochtige Nederlanders: is dat wel echt zout?), en ja hoor, zeker zout. Na een lekker maaltje en een warme douche gingen we een paar uurtjes slapen. Echt een paar uurtjes, want om half 4 moesten we er alweer uit (je moet wat als je de zonsopgang wil zien he). 

We crossten in het donker de zoutvlaktes over om op tijd te zijn voor de zonsopgang, die we bovenop Isla Incahuasi (een soort eiland/berg op de zoutvlaktes vol met enorme cactussen) zouden bekijken. Na ongeveer 3 hartaanvallen - een berg oprennen is al kut, vooral op 4 km hoogte met extreem ijle lucht - waren we nét op tijd voor het begin van de zonsopgang. Gelukkig maar, want het was een van de mooiste die we ooit hadden gezien. Nu het licht was was het tijd om de vlaktes op te gaan. Het was echt een van de bizarste dingen die ik ooit heb gezien, overal waar je kijkt is het vlak en wit. De zoutvlaktes van Uyuni zijn in vierkante km ongeveer even groot als België, en nergens is een boom, weg of gebouw te bekennen (alleen de cactus mountain dus). Na de hele ochtend op het zout te hebben gerend was het eigenlijk de bedoeling dat we naar Uyuni zouden gaan, maar onze chauffeur had slecht nieuws voor ons. De enige weg die Uyuni in - en uit - ging was afgesloten door protesten die er werden gevoerd. Er is op het moment grote droogte in Bolivia en we hadden al gehoord dat er in La Paz rellen waren door een gebrek aan water, dus waarschijnlijk had het hier iets mee te maken. Feit bleef wel dat we vast zaten in een klein dorpje waar normaal geen bussen komen, zonder veel Boliviaans geld (we wilden pinnen op het station in Uyuni). Godzijdank kwam er één bus die dag het dorp in. Probleem was alleen dat deze bus én niet richting Sucre ging waar wij heen moesten, én we niet genoeg geld hadden voor de kaartjes, én de bus al vol zat. Dankzij Jor z'n vlotte babbel kon dit gelukkig allemaal opgelost worden: we konden in een ander dorp overstappen naar een bus die wél richting Sucre ging, we konden het restant van de tickets betalen met onze nood-stash Amerikaanse dollars (toch wel echt handig, nemen ze bijna overal aan) én we mochten toch nog mee: zittend in het gangpad. Uiteindelijk was het nog best een gezellig ritje, en toen we in het 'overstap-dorp' aankwamen (geen idee meer hoe het daar heet) bleek dat er nog meer mensen onze richting op moesten. De andere bus (of een busstation) was nergens te bekennen, dus lieten we ons met z'n achten maar overhalen om in een zespersoons mini-busje te gaan zitten (met dus 8 backpacks er nog bij). We voelden ons met z'n allen net een circusact in dat kleine busje, vooral omdat we heel hard kerstmuziek aan het draaien waren en het buiten 30 graden was, maar het was heel gezellig. Ook de route was prachtig, op de 400 kruisjes naast de weg na waar auto's dus vol het ravijn in zijn geknald. Toen we 's avonds in het stadje Potosí - de eindbestemming van onze mede-bussers - aankwamen, was het toch iets te laat om nog een bus naar Sucre op te zoeken. We besloten hier dus maar te overnachten, en konden gelukkig mee naar het hostel van het leuke Belgische stelletje uit ons busje. 

Na een heerlijke nacht in het hostel vervolgden we de volgende ochtend onze reis naar Sucre, waar we later die middag dan eindelijk aankwamen. Sucre, ook wel de witte stad genoemd, was heel sfeervol en heel mooi, precies was we nodig hadden na zo'n reis haha:) Ook was het na tot dan toe toch vooral de redelijk rijke (en westerse) landen van Zuid-Amerika te hebben gezien, ook heel leuk om tussen de wat meer traditionele Bolivianen te zijn. Hoewel de mensen hier maar heel weinig hebben zijn ze wel super kleurrijk. Na een paar dagen Sucre en weer veel gezien en gedaan te hebben was het tijd voor onze volgende bestemming in Bolivia: La Paz. 

Hoewel de tocht niet altijd even vlekkeloos verliep, was onze Salar-tour wel echt geweldig en zeker een van onze hoogtepunten tot nu toe. Klaar voor de rest van Bolivia!

Midden in de geiser

Nandoe

Laguna Verde

Flamingos

Lamas!

Bergje klimmen

Woestijn-selfie

De Jeeps

Aan de rand van de kloof

Zoutstoel

Moeie oogjes bij zonsopgang 

Zonsopgang

Isla Incahuasi

Lies op de Salar

Jord op de Salar

Lekker sapje

Sucre

Goeie stijl

Kids

Dametjes

Witte stad